Suriname : Van het ene avontuur naar het andere

Eén iets staat vast. Paramaribo is en blijft een doolhof… Het zal nog een tijdje duren vooraleer ik me hier zonder kaart kan verplaatsen. Ook het onderwijs doet me hier nog iedere dag verbazen. Hieronder heb ik enkele weetjes opgelijst:

-De lessen starten iedere dag om 8 uur en eindigen om 13 uur. In de namiddag zijn de leerlingen vrij.

-De leerlingen krijgen in die tijd ook tweemaal pauze. Tijdens één van die pauzes krijgen de leerlingen geen chocomelkje maar pap (heel lekker).

-Iedere ochtend, voor de lessen van start gaan, wordt de Surinaamse vlag in volledige stilte omhoog gehesen.

-De klaslokalen hebben hier geen ramen.

-Leerlingen lager onderwijs dragen een groen uniform, middelbaar onderwijs draagt blauw uniform.

-…

Donderdag mocht ik opnieuw observeren in de 6^de klas. Alles verliep vlekkeloos toen plots een auto parkeerde op de speelplaats. Er stapte een chique dame en heer uit de bolide. Het waren Surinaamse onderwijsinspecteurs. Ze kwamen klas 6 onder de loep nemen. Er waren banken tekort en ik moest mijn plaatsje achteraan ontruimen voor hun. Ik kon dus even niets doen. In tussentijd had mevrouw Dongen een afspraakje voor me geregeld bij de dokter. Ik merkte plots dat ik een uitslag had op mijn handen. Mijn hart klopte even in mijn keel omdat ik dacht dat ik een tropische ziekte had opgelopen… Een leerkracht voerde me naar de dichtstbijzijnde arts. In een vlucht kon hij al zien wat het was. Ik had malaria… Mopje! Het was een soort eczeem en hij schreef me een preparaatje voor. Blijkbaar hebben heel wat mensen er hier last van. Gelukkig is het nu al stukken beter! Wanneer we terug arriveerden in de school waren de inspecteurs net klaar. Ze wilden juist nog even mijn mentor onder vier ogen spreken. De inspectrice vroeg me of ik de les wou overnemen. Ik schrok en vertelde dat ik hier nog niet in staat was om een les over te nemen. Na wat getwijfel nam ik toch de uitdaging aan. Onvoorbereid nam ik de cursus aardrijkskunde in mijn handen en begon les te geven. Ik improviseerde op het moment. Gelukkig kreeg ik wel de oplossingsbundel erbij. Toen de directrice de koperen bel luidde was ik wel opgelucht. In het vervolg zou ik me toch liever wat voorbereiden J.

Op vrijdag vierden de studenten carnaval. Jammer genoeg kon ik er niet bij zijn… Raggie had namelijk een afspraak voor me geregeld. Niet zomaar een afspraak. Ik mocht een bekende illustrator van Paramaribo in hoogst eigen persoon ontmoeten in zijn atelier! Om 10 uur reed ik met de fiets naar de Comwijnestraat. Met een klein hartje klopte ik aan op de deur ‘vormgeving’. Voorzichtig stapte ik binnen en zag Gerold aan het werk. Hij was bezig met een nieuw project voor een uitgever. Daarnaast is Gerold ook docent aan de academie van Paramaribo. Hij schudde me de hand en namen samen plaats aan zijn bureau. In diezelfde ruimte was er nog een illustrator en een vormgever aan het werk. Na een interessante babbel haalde hij zijn mappen met enkele werken. Twee gigantische mappen met prachtige schetsen, tekeningen, drukken en schilderijen schoof hij onder mijn neus. Om het in één woord te omschrijven: nietnormaalgestoord! Hij vertelde me dat hij bijna alle schoolboeken voorziet van illustraties. Hij ontwerpt ook leesboeken en vroeger was hij ook reclameschilder (alle reclame wordt hier geschilderd op de muren). Ik vroeg hem of ik eens een dagje les mocht mee volgen samen met zijn 14 andere studenten. En ja hoor… Volgende week dinsdag en de week daarop mag ik van 17 uur tot 21 uur les volgen! Ik kreeg ook al meteen het onderwerp die we zullen behandelen: figuur- en portretstudie. Spannend! Ik kijk er alvast naar uit J.

Op zaterdagavond rond 19u vertrokken we opnieuw op avontuur. Er stond kaaiman op het menu. Met kleine bootjes voeren we door de duistere moerasgebieden op zoek naar kleine krokodillen. Een plaag muggen zag ons als een lekkernij en stook ons zelf door onze lange broeken. Ook deet weerhield hen niet om bloed te zuigen. Onze gids screende met zijn zaklamp het gebied af op zoek naar blinkende oogjes. Na meerdere pogingen is het toch uiteindelijk gelukt. Hij nam een stok met een lus aan en schepte voorzichtig het dier uit het water. Hij bond zijn mond toe met een rekker om te voorkomen dat hij onze vingers zou afbijten. Na het bewonderen, startte hij terug de motor en gingen we terug huiswaarts… Wat een avontuur! Ik ga alvast goed slapen ;).