Vaarwel aan het land van goud en suiker.

Trouwe lezer,

Het is zover. Een tijd die ik zo lang mogelijk probeerde te vermijden…  De tijd om afscheid te nemen. Pijnlijk om te beseffen dat dit het laatste berichtje wordt vanuit het land dat me op verschillende vlakken geraakt heeft. We namen deze week afscheid van de collega's en leerlingen. We sloten dit hoofdstuk af met een spetterend schoolfeest en wierpen een laatste blik op de omgeving waar we deze periode geleefd, gewerkt, genoten, gezweet en gezwoegd hebben.

Krijsende papegaaien die ons pad kruisten terwijl we nog half slapend op de fiets reden. De opkomende vuurbol die ieder dag het beste van zichzelf gaf  rond een uur of zes in de ochtend. De hobbelige en meest oncomfortabele ritten uit mijn leven in de bus om ons schooltje te bereiken. De liters water die ik door mijn keelgat heb gejaagd, kunnen zelf niet in liters uitgedrukt worden. Gewoon het besef dat ik niet meer zal wakker worden in dit prachtig stukje zonovergoten land zal vrees ik pas doordringen eens ik terug in België ben…

De drie maanden zijn precies als een oogwenk voorbij geflitst. Als ik even terug blik naar mijn eerste blogberichten en de eerste dagen hier in Suriname dan is het precies onwerkelijk. Ik herinner me nog goed dat ik hier als spierwit Belgje mijn weg probeerde te banen in het drukke verkeer, me insmeerde met factor 50 die voor gene meter hielp en probeerde het stratenplan van Paramaribo in het hoofd te scannen. Nu ik het leven hier eindelijk onder de knie begin te krijgen en een beeld kan vormen van de echte Surinamer is het tijd om de trekrugzak vol te proppen met onbeschrijfbare of ontastbare ervaringen en momenten. Het enige wat ik hier zal missen, missen als kiespijn, zijn die vreselijk irriterende niet- zoemende muggen die dag en nacht voor verschrikkelijk jeuk en ergernissen gezorgd hebben. In plaats van een portefeuille in mijn achterzak, nam ik altijd een flesje Tropical Bush mee om het dagelijks als melk over me te gieten.

Voor jullie is het lezen van deze berichten en het zien van de foto's maar een fractie van wat ik hier allemaal meegemaakt heb. De momenten, de ontdekkingen en de culturele verrijking die ik hier heb mogen beleven, zijn niet samen te vatten in woorden, zinnen of boeken. Toch heb ik jullie elke week zo goed mogelijk proberen te boeien met mijn nieuwtjes. Af en toe stak ik er een fotootje bij om jullie een beeld zonder geluid mee te geven. Ik hoop dat ik jullie op een zo goed mogelijk manier heb laten meereizen in mijn Surinaams verhaal. Het was een moeilijke opgave om een 1000- tal foto’s te selecteren naar 150, maar op die manier wordt het voor jullie ook niet té langdradig ;). Nog even wachten. Ze worden binnenkort gepubliceerd.

Voor de personen die in de toekomst ook van plan zijn om een stage in het buitenland te vervolledigen, kan ik dit alleen maar aanmoedigen! Als je de kans krijgt om tijdens je opleiding stage te lopen in het Zuiden grijp hem dan met beide handen. Op het eerste moment schrikt het je misschien een beetje af of denk je dat het niet aan jou besteed is, maar eens je de uitdaging hebt aangenomen zal het iets zijn dat niemand nog ooit van je zal kunnen afnemen. Je breekt even uit het dagdagelijkse patroon en laat je meeslepen door wat de rest van de wereld je te bieden heeft. Once in a life time! Voor mensen die er op reis zouden gaan: ook dit is zeker een aanrader! Paramaribo zelf is leuk, mooi en fascinerend, maar je kunt er niet langer dan twee dagen je tijd vullen. Het binnenland daarentegen biedt je ongelofelijke tochten. Voor goede organisaties en tips kun je me altijd contacteren. Ik hielp je zeker op weg.

Als laatste, maar niet onbelangrijk. Een dankwoord voor diegenen die het laatste hoofdstuk uit mijn opleiding compleet hebben gemaakt. Een dikke dankjewel aan:

- Alle trouwe lezers die mijn verhaal en weekboek op de voet gevolgd hebben;

- Mijn familie, vrienden en docenten van de Vives Hogeschool die me tijdens de voorbereidingen gesteund en geholpen hebben om dit avontuur te verwezenlijken;

- Lisa en Famke waar ik 90 dagen mee heb samen geleefd en waarmee ik dit avontuur heb mogen delen. Bedankt voor de fantastische ervaringen, hilarische momenten hier in en buiten de Londenstraat;

- De stagiaires van Antwerpen en Gent waarmee we leuke tijden hebben beleefd hier in Suriname;

- De collega's van Openbare School Commissaris Simonspolder die me de kans gegeven hebben om mijn laatste stage te kunnen verwezenlijken. In het bijzonder aan de familie Dongen die ons als tweede familie verzorgde en ons leidde doorheen onze stageperiode. Jullie warmte hebben we bovenop de ander warmte dubbel zo hard gevoeld;

- Raggie Slijngard die altijd voor ons klaar stond, ons hielp bij problemen en praktische zaken en die ons liet proeven van de Surinaamse natuur en cultuur;

-De airco die dag en nacht voor me draaide, me liet op adem komen en me liet vermijden om flauw te vallen in deze tropische en wel snikhete sauna.

Nu rest mij nog alleen het inpakken van de valiezen en het opruimen van het huisje. Zaterdagnamiddag vertrekken we richting Zanderij, waar het vliegtuig ons zal staan opwachten...

Suriname, je hebt me de tijd van m'n leven gegeven! De herinneringen zijn gegrift en gestold in mijn geheugen. Momenten waar ik altijd met een lach op zal terugblikken!

Brasa, aboeng!